Onlangs kreeg ik mijn verjaardagscadeau van vriendin S. De datum stond al vast van in augustus, maar ik mocht niet meer weten dan ‘hou die zaterdag vrij’. Terecht ook. Ik flikte haar dat al drie keer: twee keer voor haar verjaardag (de eerste keer een bezoek aan een tentoonstelling over Nijntje, de tweede keer voor een kleurenanalyse) en een keer als vrijgezelle (een weekendje Porto met ons twee, pas in de luchthaven wist ze waar ze naartoe zou gaan). Terecht dus dat ze een keer geheimzinnig deed tegen mij. Normaal ben ik niet zo nieuwsgierig; ik vertrouw haar, ze kent mij tenslotte al heel mijn leven. Heel mijn leven, ja, zij is dertien dagen ouder en we groeiden op als buurmeisjes. De week ervoor begon ze echter wat geheimzinnige opmerkingen te geven (als: ‘Neem je kniebrace mee, we moeten veel stappen.’ en ‘Ik wilde eerst met de trein gaan, maar dat komt niet zo handig uit.’ en ‘Mag jij, na je dieet, nog alles eten?’). Daarmee maakte ze mij toch wat nieuwsgierig, maar het vertrouwen bleef. De dag zelf kwam zij mij ophalen en de gps gaf aan dat het een dik uur rijden was. S. zei meteen dat we naar het buitenland gingen, dus het was snel duidelijk dat het Nederland was.

Het werd Rotterdam. We parkeerden de auto, gingen met de tram naar het centrum en gingen iets eten. Daar kreeg ik alvast een cadeautje. Een brooddoos met daarop cupcakes, koekjes en macarons. We gingen dus macarons maken (ik gokte eerst op cupcakes en koekjes, maar was heel blij met macarons, want dat is toch zowat het moeilijkste koekje om te maken?).

De workshop was heel interessant, maar natuurlijk ook heel Nederlands. An sich heb ik niets tegen Nederlanders (en zij zeker niet tegen Belgen: ‘Die kunnen nogal bakken, ja.’ en ‘Die hebben echt de lekkerste chocolade.’ zijn maar enkele van de complimenten die we over onze nationaliteit hoorden), maar laat ons stellen dat we toch bijna alle vooroordelen over hen hebben zien passeren.

Er waren eerder die week al macarons voor ons gebakken, dus die mochten we zelf vullen en schilderen (dat laatste is niet echt mijn ding en leek mij toch vooral op kindjes gericht, gelukkig was je daar helemaal vrij in en versierde ik er bijgevolg maar een paar).

macarons maken

Verder maakten we ook de koekjes in twee kleuren (de smaak zit trouwens in de vulling, niet in de koekjes).

macarons

Ieder mocht een smaak botercrème maken en er waren al enkele smaken, dus we hadden zeker genoeg keuze. Er waren ook heel veel macarons, dus ik denk dat we wel met een stuk of dertig macarons naar huis zijn gegaan. Superlekker!

We leerden heel wat over de koekjes: ze zijn pas lekker een dag na het bakken (al viel dat precies wel mee); je mag er maar twee gram naast zitten per ingrediënt of ze mislukken zeker; er is een gemakkelijke en een moeilijke versie (wij leerden de moeilijke, maar die is zeker ook geschikt voor thuis); de koekjes blijven tot vijf dagen goed, maar je kan ze ook invriezen, dan zouden ze zelfs lekkerder worden; er bestaat zoiets als eiwit in brik (dan zit je niet met pakweg tien eigelen die je in iets anders moet verwerken).

Het was dus een heel leuk verjaardagscadeau, maar wat ik eigenlijk nog het tofste vond, is dat wij ons ook gewoon echt geamuseerd hebben. Tijdens de workshop zaten wij al commentaar te geven (op de anderen, ja) en nadien zijn we pas helemaal loos gegaan. Ik hoef ook niet bang te zijn om te zeggen dat ik de instructrice geen geschikte instructrice vond bijvoorbeeld, want ik weet dat S. er hetzelfde over denkt en zij beseft dat ik mijn cadeau daarom niet minder leuk vind. Echt fijn om zo op dezelfde golflengte te zitten.

We kregen het recept en hoewel ik alles momenteel zit aan te passen naar suikervrije recepten, ga ik voor macarons toch eens gewoon echt het recept volgen. Als ze lukken (want ik denk niet dat ik na die middag een expert ben geworden), kan ik nadien nog experimenteren met suikervrije macarons …

Registreer hier voor de nieuwsbrief. Zo blijf je op de hoogte van de webshop en krijg je een cadeautje bij je eerste bestelling!

Dank je!