Ik ben een Chirogriet. Intussen doe ik al lang niets meer voor de Chiro, maar ik ben er wel enthousiast mee bezig geweest, het zit wel degelijk in mijn bloed.

In het eerste leerjaar ging ik in de Chiro, na een aantal jaar als lid werd ik leiding: vijf jaar lang (elke groep deed ik een jaar, speelclub tot en met aspi). Nadien zat ik nog twee jaar in het gewest en de groepsleidingscommissie.

In al mijn enthousiasme schreef ik ook mee aan het rakwiboek. De rakwi’s, dat zijn de kinderen die in het vijfde en zesde leerjaar zitten. Mijn eerste jaar leiding gaf ik aan de rakwi’s en dat was (mede dankzij mijn medeleidster) een geweldig jaar, echt mijn favoriete groep. Niet meer de kleine kindjes van de speelclub en ook nog niet de pubertjes van de tito’s, wel een groep waar je echt mee kan ravotten.

Komt daar nog eens bij dat ik in enkele boeken sta van de Chiro, op de foto. Supertrots was ik daarop. Al had ik een afschuwelijk kapsel en ben ik niet fotogeniek, ik stond toch maar mooi in die boeken! Nog fijner leek het me om met mijn naam in zo’n boek te komen, om echt samen te werken aan zo’n boek.

Dat viel een beetje tegen, vooral door mezelf. Ik had andere verwachtingen. Ik dacht zelf vooral aan proeven nakijken en verbeteren (het werk dat ik intussen ook doe bij een uitgeverij), niet de experte uithangen over een afdeling waar ik ocharme één jaartje leiding aan had gegeven. Ik voelde mij niet goed bij dat doen-alsof-ik-er-alles-van-wist en meewerken werd meer een verplichting, eerder dan een uitdagende hobby. Toen het manuscript zo ongeveer was afgerond, bleef het stil. Geen vergaderingen meer, geen uittesten van activiteiten meer, geen foto’s meer gaan trekken van spelende rakwiploegen … Het werk waarvoor ik oorspronkelijk wilde meedoen (proeven! een manuscript in een boekvorm geboetseerd zien worden!), ging door achter gesloten deuren bij de Chiro zelf. Ik hoorde niets meer van hen en nam ook zelf geen contact op met de verantwoordelijke.

Een exemplaar van het afgewerkte boek kreeg ik nooit. Jammer vond ik dat, maar ik legde de schuld vooral bij mezelf. Ik had er zelf te weinig moeite in gestoken.

Onlangs was ik in De Banier (ook gekend als de Chirowinkel) en dacht ik eraan toch eens op zoek te gaan naar het rakwiboek, om eens te zien wat het nu uiteindelijk was geworden.

Het ziet er goed uit, dat moet gezegd.

Rakwiboek

Enthousiast bladerde ik door naar het einde van het boek, op zoek naar mijn naam.

Colofon rakwiboek

Ik begreep meteen waarom ik nooit een exemplaar had gekregen. Als ze het al van plan waren geweest om het aan de auteurs te bezorgen, dan was het nooit bij mij geraakt. De Zolder is namelijk niet mijn achternaam, wel de naam van het lokale jeugdhuis waar ik toen een e-mailadres van had. (De Zolder is zelfs niet eens een achternaam in België, zie www.familienamen.be.) Nochtans kennen ze mijn naam goed genoeg op de Chiro, er zal ook maar één Gerhilde in het systeem staan. Helaas heeft niemand de moeite gedaan om het even te controleren, noch om een proef aan de auteurs te bezorgen.

Och, intussen mag ik wel het werk doen dat ik toen zo graag wilde doen, dat is al veel, niet?

Registreer hier voor de nieuwsbrief. Zo blijf je op de hoogte van de webshop en krijg je een cadeautje bij je eerste bestelling!

Dank je!