Ik liet hier en op Instagram al een paar keer vallen dat 2016 niet zo’n leuk jaar was en dat sommige weken nogal heavy zijn. Een belangrijke reden daarvoor is mijn werk. Ik vertel er niet graag te veel over, vandaar dat ik even wachtte, maar mijn blog is mijn uitlaatklep dus voelt het verkeerd om er hier over te zwijgen.

Ik wilde groeien bij mijn vorige werkgever (de kans deed zich ook voor), maar die ‘zag het mij niet doen’ en kwam niet veel verder dan dat. Ik was ook in een vast stramien geraakt met mijn toenmalige uitgever en het lukte mij niet om dat te doorbreken. Andere pogingen om dingen aan te tonen werden niet gezien. Er moest iets veranderen en toen een soortgelijke positie vrijkwam bij een concurrent, solliciteerde ik daarnaar. Alles kwam in een stroomversnelling (drie weken na het sturen van mijn sollicitatiebrief kreeg ik een contract aangeboden) en ik besloot die nieuwe kans te grijpen. Er was een lange periode van onzekerheid aan vooraf gegaan en er moest echt iets veranderen voor mij.

Ik veranderde en was blij met mijn nieuwe uitdaging. Na dik een maand werd de firma echter overgenomen door een concurrent. Dat is niet per se slecht nieuws, maar iedereen die al eens een overname heeft meegemaakt weet dat dat een periode met veel onzekerheid en aanpassingen is, zeker als je overgenomen wordt. ‘Last in first out’ is iets dat ook niet per se uit de lucht gegrepen is dus dat maakte het extra onzeker. Ik had dan al veel ervaring opgebouwd bij mijn vorige werkgever, ik was natuurlijk ook heel goedkoop om af te danken. Ik durfde mij niet goed binden aan mijn nieuwe job en werkgever(s) en zou wel zien wat er gebeurde. Ik stelde mij wel open op voor alle veranderingen, ik was natuurlijk ook nog een newbie en niet vastgeroest.

Na vijf maanden kwam er dan nieuws: collectief ontslag. De procedure werd onmiddellijk opgestart en we werden goed op de hoogte gehouden. Al gaf dat ook veel spanningen, want we kregen mondjesmaat een hoop puzzelstukjes, maar nooit de volledige puzzel. 3,5 maand later werden de ontslagen dan ook echt bekendgemaakt. Het wachten was slopend en er moesten veel mensen weg, maar ik mocht blijven.

Vreemd gevoel geeft dat, want het is al erg lang bezig, maar het moet eigenlijk nog beginnen. Enfin, intussen weet ik dat ik mag blijven en dat niets nog hetzelfde zal blijven. Soms zou ik graag een jaar vooruit willen kijken, maar misschien is het goed dat we dat niet kunnen. De afgelopen periode was echt niet leuk en ik vermoed dat de komende maanden ook geen walk in the park zullen zijn, maar we komen er wel.

Heb ik spijt dat ik van werk veranderd ben? Nee. Met wat ik op dat moment wist, was het de beste keuze die ik kon maken en ik heb al veel geleerd. Zou ik het opnieuw doen met wat ik nu weet? Nee, het vraagt verdorie echt veel van een mens. Al hoop ik wel dat over een jaar alles op zijn plooi zal liggen en ik een ander antwoord zal geven. Nu is het vooral een kwestie van doorzetten.

Registreer hier voor de nieuwsbrief. Zo blijf je op de hoogte van de webshop en krijg je een cadeautje bij je eerste bestelling!

Dank je!