Hey meid/buurmeisje/vriendin S.

Vandaag op de Franse nationale feestdag mag jij dertig kaarsjes uitblazen. Je kiest ervoor om dat in het buitenland te doen en gelijk heb je, zo is je dertigste verjaardag echt uniek. Al zou ik persoonlijk eerder gekozen hebben voor Frankrijk, want dan kreeg je misschien nog vuurwerk op je verjaardag. 😉

Dat jij dertig wordt, wil zeggen dat ik over een kleine twee weken ook dertig word, want we zijn niet enkel naast elkaar opgegroeid, we zijn ook even oud.

We kennen elkaar al heel mijn leven (ah ja, want ik ben de jongste) en dat vind ik een geweldig geschenk. Jij bent erbij in bijna al mijn jeugdherinneringen, want ik vond als kind niets leukers dan bij jou gaan spelen. We spraken elkaar regelmatig aan de haag tussen onze huizen. Het gat is gevormd door de oudere broers en zussen, maar wij gebruikten het toch het intensiefst. Nu wij allebei al jaren niet meer thuis wonen, is er geen gat meer te zien, maar het blijft een plekje dat ik koester.

We hebben heel onze basisschoolperiode samen in de klas gezeten en samen in de Chiro. We waren altijd beste vriendinnen, maar toen ik in het vijfde leerjaar gedegradeerd werd tot tweede beste vriendin, brak je mijn hart. De wereld van een elfjarige is ook klein natuurlijk. Gelukkig heeft die degradatie niet te lang geduurd. Jij koos voor een andere middelbare school dan ik, maar na twee jaar ging ik ook naar de school waar jij al zat. Dat was niet per se om samen op school te zitten (Latijn was gewoon mijn ding niet), maar dat we elke dag samen konden fietsen, vond ik toch heerlijk. Dat we af en toe per ongeluk soortgelijke kleding droegen (zo bleek ‘s morgens), vond ik vooral grappig.

Toen je een jaar lang niet naar de Chiro ging, vond ik dat jammer, maar we zagen elkaar gelukkig nog op school enzo. Dat jij al vroeg een vriendje had en ik nog niet, vond ik ook niet altijd gemakkelijk, maar dan vooral omdat ik zo’n hopeloos pubergeval was. Je herinnert je mijn gezaag ongetwijfeld nog. Je bent nog altijd samen met je jeugdvriendje, al vijftien jaar ondertussen, waarvan vijf jaar als man en vrouw. Prachtig is dat. Ik was wel heel blij toen je terug in de Chiro ging en vooral dat we ons eerste jaar leiding samen konden doen. Niet iedereen was akkoord, want twee eerstejaarsleiding die het zonder ervaren leiding moeten doen, is niet evident, maar wij zijn zo goed op elkaar afgestemd, dat we dat toch bijzonder goed hebben gedaan.

Toen je na dat jaar samen leiding geven uit de Chiro ging en we allebei gingen studeren, verloren we elkaar even uit het oog, maar echt lang heeft dat eigenlijk nooit geduurd. En het leuke is: ongeacht hoe lang het geleden is dat we elkaar gezien hebben, als we elkaar zien voelt het altijd weer als thuiskomen. Ik kan volledig mezelf zijn bij jou en voor we het goed en wel beseffen zijn we terug twee gibberende bakvissen. Heerlijk is dat, van tijd tot tijd (en als niemand het ziet). Ik ben er zeker van dat als ik jou niet gekend had, ik een moeilijkere puberteit had gehad en negatiever in het leven had gestaan. Jouw levenslang positivisme zorgt ervoor dat ik ook positiever in het leven sta. Je bent al jaren mijn rots in de branding en ik kan je er niet genoeg voor bedanken. Toch zot, he, dat je kan zeggen dat je al levenslang bevriend bent? Onze ouders hebben dat goed geregeld indertijd.

Meid, geniet van je reis en van je verjaardag en ik hoop dat we er nog dertig jaar bij kunnen doen als vriendinnen. Zullen we dat afspreken?