Dat 2018 nog niet zo tof is geweest voor mij is denk ik wel duidelijk. Dat je je echte vrienden leert kennen in tijden van crisis is ook algemeen geweten, denk ik. Wel, ik mag mijn twee pollekes kussen.

Eerder deze week ik las ik een oude column bij Katrijn Van Bouwel en ik kon alleen maar denken: ‘JA!’

Alles is liefde Katrijn Van Bouwel

Want ik ga sinds een dikke twee maand alleen door het leven en ik ben dat niet gewoon. Wij waren bijna 15 jaar samen en ik was 17 jaar bij het begin. Nog niet eens officieel volwassen. Ik leid nu dus een leven dat ik absoluut niet ken. En dat is raar en niet altijd leuk, maar ergens ook wel interessant. Want ik leer mezelf opnieuw kennen. En ik besef dat het heel leuk is om een vaste vriend te hebben, maar dat het geen ramp hoeft te zijn zonder. Dat ik blij ben met de jaren die we gehad hebben, maar dat ik niet bang ben van de toekomst.

Ik ben een stabiel persoon. Sinds mijn geboorte had ik vriendin S. Die vriendschap maakte veel gemakkelijker: school, puberteit, je weg zoeken in het leven. Ik kon het met iemand aan mijn zijde. Nadien kreeg ik een stabiele relatie (anders hou je het geen 15 jaar vol) en had ik weer iemand aan mijn zijde. Vriendin S. verdween niet, alleen wat naar de achtergrond. 😉

Je zou denken dat mijn wereld nu op zijn kop ligt, na die stabiele relatie, maar dat valt eigenlijk goed mee. Want vriendin S. is er nog en die vriend werd een beste vriend. En verder zijn er ook nog vriendin D. en vriendin T. en vriendin E. en zo kan ik nog wel wat letters van het alfabet opsommen. Ik dacht altijd dat ik niet veel vrienden had, maar dat de vriendschapsrelaties wel diepgaand waren. Intussen weet ik dat ik best veel vrienden en vriendinnen heb. Sommige vriendschapsrelaties zijn ook diepgaander geworden, want zelf kwetsbaar zijn zorgt voor betere gesprekken, heb ik geleerd. Andere vriendschapsrelaties zijn niet per se diepgaander geworden, maar ze zijn er nog wel. Heerlijk stabiel. Nog andere zijn gegroeid van eerder een kennisrelatie naar een vriendschapsrelatie.

Ik vind het nog altijd hartverwarmend, de reacties die ik krijg sinds de breuk en sinds de longembolie. Mensen die op bezoek kwamen in het ziekenhuis of thuis, mensen die mij wilden helpen (boodschappen doen, eten maken …), mensen met wie ik nog eens kan afspreken. Ik stelde mezelf open (dat kon in het verleden al eens een probleem zijn en zal vermoedelijk een werkpuntje blijven) en anderen deden dat ook en dat vind ik heerlijk.

Ik zeg niet dat alles hier rozengeur en maneschijn is, zeker niet. Ik pieker nog, absoluut. Maar ik pieker niet alleen meer over het verleden, ik durf intussen ook nieuwsgierig te zijn naar de toekomst. Ik besef ook dat mijn vriendschappen verder zullen evolueren en waarschijnlijk niet allemaal in dezelfde richting, maar het feit dat ik positief naar de toekomst durf te kijken en niet bang ben van wat komen zal (ook al weet je totaal niet wat er op je weg komt), heb ik volgens mij te danken aan mijn netwerk. Aan het feit dat ik weet dat ik kan terugvallen op verschillende mensen.

‘Ze leren me iets. Over de wereld, over mezelf of over hen. En ze helpen me om mezelf graag te zien. En dat lijkt me het begin van alles.’ Duusd hartjes voor vrienden en familie, duusd hartjes voor mijn netwerk.

Save

Save

Save

Save

Registreer hier voor de nieuwsbrief. Zo blijf je op de hoogte van de webshop en krijg je een cadeautje bij je eerste bestelling!

Dank je!