Het eerste bericht dat ik las over het gezinsdrama in Kalmthout was heel kort en anoniem. Hoewel ik in Kalmthout ben opgegroeid en er werk, ging ik ervan uit dat ik geen betrokkenen zou kennen. Ik ken natuurlijk niet alle (16 000?) inwoners van Kalmthout.

Deze morgen las ik echter een uitgebreider bericht, met de voornamen van de betrokkenen en ik kreeg een slag in mijn gezicht. Ik ken haar wél. ‘F*ck, sh*t, nee, dat kan niet.’ Veel emoties tegelijk, maar ongeloof overheerst.

Ik ken haar vooral van vroeger. Ze groeide op in dezelfde straat en was een jaar mijn leidster op de Chiro. Ik heb haar al enkele jaren niet meer gezien, maar had via Facebook wel gezien dat ze een kindje had gekregen. Plots komt nieuws wel heel dichtbij.

Ik las de artikelen, maar las bewust geen commentaren. Omdat ik het gewoon niet wil weten, wat de mensen zeggen. Ik ken haar niet goed, maar wel goed genoeg om te weten dat ze echt geen andere uitweg meer gezien kan hebben. Dat dit het bewijs is dat echt iedereen kan knakken, dat omstandigheden ervoor kunnen zorgen dat eender wie tot het uiterste gedreven wordt.

Ik las geen krantencommentaren, maar wel de blogpost bij lilith. Zij heeft zelf een huilbaby gehad en kan het treffend in perspectief plaatsen:

Ik heb gezeten waar zij zat. Ook ik was er bewust en vrolijk aan begonnen, vol goede bedoelingen, en ook bij mij werd het na een paar weken donkerder dan ik me ooit had kunnen inbeelden. Dat ik nooit in de verleiding ben gekomen om mijn kind te schudden of erger, daar heb ik weinig verdienste aan. Dat heeft met factoren te maken waar ik toen volgens mij evenveel vat op had als op hoe lang ik die dag zou wenen tot ik niks meer zag.

[…]

Ik heb nooit overwogen om hem iets aan te doen, maar het werd wel elke keer gecheckt door de kinderarts. Ging het nog? Moesten ze hem opnemen voor een week? Had ik al ooit de neiging gehad om hem te schudden, of erger? “Ik snap dat mensen hun kindje pijn doen als ze een kindje hebben als Dexter”, zei zij op de ergste momenten. Waarop ik dan: “Ik ook”.

Depressie is een vreselijke leugenaar. En het ergste van al: een vreselijk overtuigende. Terwijl heel de wereld zei dat het wel beter zou worden geloofde ik alleen wat mijn depressie mij influisterde: dat alles voorbij was. Niks nog goed kwam. Dat ik de allergrootste fout had gemaakt. Nooit nog gelukkig zou zijn. Elke dag van ‘s ochtends tot ‘s avonds panisch van angst zou blijven. Dat ik voorgoed veranderd was, en nooit nog mezelf zou terugkrijgen.

Ga naar lilith haar blog en lees de volledige blogpost, alsjeblieft. Lees ook gerust de reacties, want die komen van mensen die de dingen wel in perspectief kunnen plaatsen en alsjeblieft: negeer de commentaren op de krantensites.

De mama van Arne heeft dit niet gewild, daar ben ik zeker van. Veroordeel haar dus ook niet zomaar.

Sterkte aan de mama van Arne, sterkte aan familie en vrienden, sterkte aan iedereen die meeleeft.

Registreer hier voor de nieuwsbrief. Zo blijf je op de hoogte van de webshop en krijg je een cadeautje bij je eerste bestelling!

Dank je!