lieve collega’s die mij helpen na mijn val * hulp van familie * mijn vriend die de ideale steunverbanden koopt voor mij * Ibuprofen * Netflix als afleiding * mijn vriend die mij verzorgt, al is hij zelf ziekjes
knuffelpoesjes mee in bed (helaas hebben we ook een kat met een benen-/voetenfetisj, die heb ik toch een paar keer moeten verplaatsen) * ons liedje dat plots begint te spelen terwijl ik alleen thuis ben (mijn vriend is de romantische oorzaak) * na dagenlang binnen vertoeven, kunnen gaan eten in een restaurantje vlakbij
barren die al in het toilet hingen (de vorige bewoonster was een oude vrouw) blijken nu heel handig * een verrassingsfeestje voor een dertigste verjaardag
Rocket 88 nog eens zien optreden * omelet * een lieve collega die mij wil vervoeren van en naar het werk * lieve collega’s die mij willen helpen met printjes gaan halen * gaan neuzen in het stadsarchief in het mooie Felixpakhuis
het vinden van plannen van onze gevel in spiegelbeeld (we weten nog niet zeker of dat dan echt onze gevel is of dat onze gevel een kopie is van deze, zeker is wel wie de aannemer was en dat ons huis veel ouder is dan 1937 – wat in de akte stond – namelijk begin 20ste eeuw) * minderen met pijnstilling
oh nee, nog een lotgenoot die moet binnen zitten! Het zal zo voorbij zijn en geniet van de rust die je dan eventjes hebt!
Netflix heeft goed geholpen. 😉 Mijn enkel ziet nog blauw, maar het begint wel te beteren. Ik doe het nog rustig aan, maar ben blij met de genezing. Ik vrees dat jij het iets langer rustig aan moet doen, maar het is voor een goed doel natuurlijk. Don’t worry, be happy!
Wat een heerlijke rubriek is dit! En beterschap met je enkel.
Dank je! 🙂
We hebben er hier ook eentje rondlopen die zot is van blote tenen (knabbelen als ze kan) en van op of tegen benen slapen. Mmm voelt wel goed waarschijnlijk zo verwend te worden door lieve collega’s en je vriend! 🙂
Hobbes wil vooral op voeten en benen liggen, wat best pijnlijk was. 🙂 Ja, ik ben heel blij met alle hulp die ik heb gekregen, dat maakt het iets draaglijker. Intussen is het aan het genezen, gelukkig. Ik kan al bijna terug op een normaal tempo wandelen. 🙂