Ergens tussen Kerst en Nieuw vond Jip, onze oudste kater, het nodig om weg te lopen. Op zich is dat niet iets waar wij ons al te veel zorgen over maken. Bijna drie jaar geleden kochten wij namelijk een huis op nog geen kilometer (in vogelvlucht) afstand van het appartement waar wij toen woonden. Er zit wel een spoorlijn tussen, maar dat houdt een kat natuurlijk niet tegen … In het begin kwam hij zowat maandelijks een paar dagen niet naar huis. Gelukkig wisten we dan altijd waar hij zat en gingen we gewoon regelmatig naar onze vorige woonplaats. Wanneer hij dan in de buurt was, kwam hij altijd heel snel met ons mee, dus we maakten ons nooit echt zorgen over hem. Soms kwam hij na een paar dagen ook gewoon zelf terug. Hem langer binnenhouden hielp niet (het is ook een kat die het gewend is om buiten te zitten en nen echte zagevent), dus hielden we hem meestal gewoon een paar dagen binnen en lieten hem dan terug gaan en staan waar hij wilde. We hebben natuurlijk nog een andere kat, Hobbes (de rosse tijger), en als we Jip moeten binnenhouden, kan ook hij niet zomaar gaan en staan waar hij wil. Alleszins, Jip liep minder en minder vaak weg en als hij wegliep, hadden we hem snel terug.
Tussen Kerst en Nieuw liep hij weer weg en veel zorgen maakten we ons eerst niet. Toen hij met Oudjaar nog niet terug was, maakten we ons natuurlijk wel zorgen. Katten snappen het concept vuurwerk niet en kunnen dus heel bang worden. Toen we hem in de week na Nieuwjaar nog steeds niet gezien hadden (en we gingen natuurlijk minstens een keer per dag naar onze vorige woonplaats), begonnen we ons echt wel zorgen te maken. Dus maakte mijn vriend onderstaand briefje dat ik dan in elke brievenbus stopte in de straat van onze vorige woonplaats.
We wisten niet goed of we echt reactie moesten verwachten. Zouden mensen daar ook effectief op reageren? We konden maar beter proberen, want wij zagen hem niet en als we dan reactie kregen, wisten we tenminste of hij nog leefde of niet. Tijdens die week kreeg ik regelmatig telefoon. Sommige mensen hielden zelfs het briefje bij zich om een kat die ze in de straat zagen, te kunnen vergelijken met de foto’s op het briefje. Eén iemand zette haar kattenmandje in de voortuin, in de hoop dat Jip erin zou gaan zitten/liggen (iets dat hij effectief gemakkelijk doet, thuis toch) en iemand anders maakte zelfs een bord:
Intussen hebben we Jip ook effectief terug (na twee weken), dankzij een lieve buurtbewoonster die mij belde op een moment dat ik vrij snel naar daar kon. En jawel, van zodra Jip mij zag, kwam hij zagend naar mij toegelopen en sindsdien overstelpt hij mij met knuffeltjes!
Dank lieve buurtbewoners voor alle hulp!
Ooh super met goede afloop! Het is verschrikkelijk als een beestje wegloopt! Wij zijn onze zwart-wit kater van november kwijt. Ook vele papieren gehangen, maar tot op de dag van vandaag nog geen nieuws!!