Soms wil ik dat ik een foto zou kunnen nemen met mijn ogen. Soms zie je iets in een glimp en voor je met je ogen kan knipperen, is het weg of is het beeld niet meer zo perfect.
Om van het werk naar huis te fietsen, ga ik een stukje langs een militair domein. Meestal fiets ik met een collega, maar vorige week was het heel druk en werkte ik langer. Ik fietste dus alleen naar huis en dan luister ik (zachtjes, want ik wil het verkeer nog horen) naar de radio. Ik fiets een stuk langs een militair domein, met manèges in de omgeving (die vroeger de grondtroepen van paarden voorzagen). Dat stukje (na het militair domein, maar nog niet echt in de bewoonde wereld) ziet er ongeveer zo uit:
Een laan met bomen, met achter de bomen een smal paadje.
Op een gegeven moment keek ik links van mij en perfect tussen twee bomen zag ik een cowboy. Een oudere man, met grote snor, cowboyhoed, ontbloot bovenlijf, oude jeans en cowboyboots op een niet meer zo jong paard, rustig aan het stappen. Dat ene beeld, per toeval gezien, deed mij meteen denken aan de Poor Lonesome Cowboy en ik vond het zo jammer dat ik dat ene beeld niet echt op de foto kreeg. Ik maakte wel een mental picture en probeer de houdbaarheid ervan nu te verlengen door er hier over te schrijven.
Heel herkenbaar en probeer dan maar eens te vertellen dat je dat echt gezien hebt.
Ja, mijn vriend keek wel raar op toen ik zei dat ik een cowboy had gezien. 🙂
say what? een cowboy??
Heerlijk!
Die mental pictures van bepaalde dingen: heel herkenbaar.
Die cowboy specifiek: raar! Maar wel grappig 🙂
Heel herkenbaar. Het zijn van die momenten dat je wou dat je een Google Glass had en je maar snel snel op een knopje te drukken had!
Ik heb het ooit eens meegemaakt dat we een ritje met de moto deden op een zomerse avond (ik achterop bij Het Lief) en dat er een vogel (een buizerd of zo) enkele meters naast/boven ons vloog op dezelfde snelheid. En dat met de gloed van de ondergaande zon op de achtergrond, dat beest netjes met je mee zien vliegen. Oh wat had ik daar graag een foto van gehad!