Vriendin D. schreef zich in om te zetelen in de lezersjury van de Fintro Literatuurprijs en zij werd één van de 100 juryleden. Hoe cool is dat? Zij koos mij dan ook nog eens uit om haar te vergezellen naar de prijsuitreiking en dat vind ik nog veel cooler. Jawel, zondag mag ik de prijsuitreiking bijwonen, hoera! Vriendin D. geeft hier haar mening over alle vijf de boeken en kiest haar winnaar. Ze zorgde ook voor een passende foto bij elk boek.
Rivieren – Martin Michael Driessen
Dit boek is een bundeling van drie novellen met één verbindend element: de stromende rivier. Stuk voor stuk zijn het mooie verhalen in een erg mooie, poëtische taal.
Het boek deed me denken aan Gloed van Sandor Maraï; de traagheid, hoe er op luttele pagina’s hele levens verteld worden, de sfeer, het noodlot. De drie verhalen vinden plaats op verschillende plaatsen en op verschillende momenten en toch vormt het boek een mooi geheel.
Hoogmoed vraagt heel wat van de lezer. Geen boek dus om tussen de bedrijven door te lezen.
Het was pas tijdens een regenachtig weekend in de Luxemburg dat ik er te volle van kon genieten. Het heeft ook een hele poos geduurd voor ik door had waar de schrijver heen wil. Toch was het van begin af aan boeiend. Ondanks de moeilijke tekst waande ik me meteen in het Ardense dorpje Vezoul, de uitgeleefde pastorie en de kleine dorpsgemeenschap.
Teruggetrokken in de Ardennen werkt het hoofdpersonage Chris aan een biografie over een 15de eeuwse humanist. Wat eigenlijk gewoon een excuus is om te mijmeren over zijn jeugd, ware vrijheid en de zoektocht naar het hogere en allesomvattend geluk.
De ingewikkelde zinsconstructies en moeilijke woorden geven de verwarde gedachtengang van het hoofdpersonage met zijn filosofische en mystieke zoektocht goed weer. Ik heb zeker niet alles helemaal begrepen, maar dat moet ook niet, een hogere waarheid laat zich nu eenmaal niet zo gemakkelijk doorgronden.
Vond ik het een goed boek? Zeker wel. Maar het is geen boek dat ik zo maar aan iedereen zou aanraden, daarvoor is het toch te ontoegankelijk en daarom komt het bij mij niet op nummer één.
Oksana leest als een lieflijk sprookje, een wervelende choreografie. Toch is het allerminst een sprookje, maar een verschrikkelijk verhaal over een Oekraïens meisje dat in de mensenhandel terechtkomt, een verhaal zoals er helaas vele verteld kunnen worden. De gruwel wordt nooit expliciet verwoord en in korte hoofdstukjes afgewisseld met nostalgische miniatuurtjes over betere tijden in een dorp waar de vooruitgang niet geraakt is. Daardoor wordt het geen moment te zwaar.
De vormgeving is erg mooi en door de bladspiegel doet het nog meer aan een choreografie denken. Dit lijkt me een boek om op papier te lezen eerder dan op de e-reader.
Ondanks dat dit boek gaat over onderwerpen die ik normaal uit de weg zou gaan, heb ik het erg graag gelezen. Een pareltje!
Op het forum van de Fintro literatuurprijs-lezersjury vermelde iemand dat de intrigerende afbeelding op de cover een voorbeeld van Labanotation is: een manier om menselijke bewegingen schriftelijk vast te leggen.
Wat een schitterend boek, wat een taal, wat een vaart. Jeroen Olyslaegers neemt ons mee in het hoofd van een mopperende oude man en ik geloof hem helemaal. Dit had mijn grootvader kunnen zijn. De grote thema’s die behandeld worden en de rake bedenkingen die Jeroen/Wilfried maakt staan op geen enkel moment in de weg van het verhaal dat maar blijft doorrazen. Het boek blijft lang hangen en doet nadenken over moraliteit, goed en kwaad, over meelopen, niets doen of verzet bieden. Het boek staat bol van de verwijzingen naar het Antwerpen uit vervlogen tijden en dat maakte het voor mij heel herkenbaar en geloofwaardig.
Er is trouwens ook een podcast, ingesproken door Jeroen Olyslaegers himself. Het Antwerpse accent en de hoogdravende manier van vertellen moet je er dan wel bijnemen. Voor mij was het alsof ik Wilfried Wils zelf aan het woord hoorde, maar ik heb al andere meningen gehoord.
Het smelt had ik een tijd geleden al gelezen en ik had weinig zin om er opnieuw in te beginnen. Het is een verdienstelijk debuut, maar zeker geen meesterwerk. De tekst mist de taalvirtuositeit van bijvoorbeeld Rivieren of Wil. Ik vond dat het verhaal te lang werd uitgesponnen. Ondanks een zekere herkenbaarheid (ja, ook ik had plastic tuttertjes aan mijn rugzak hangen) voelde ik helemaal geen band met Eva. Tenslotte had het ook allemaal wel wat minder choquerend en minder vulgair gemogen voor mij.
Mijn persoonlijke winnaar is Wil. Dit is het boek dat het meest is blijven hangen, dat het meeste vragen oproept en dat ik iedereen kan aanraden. Lees dit boek, het is een meesterwerk.
Ik las Wil en Het smelt al en ben benieuwd geworden naar Rivieren. Las jij al enkele van de genomineerden? Welk boek denk je dat zal winnen?
Dit artikel bevat affiliate links.
Het kost jou niks, maar als jij erop klikt en een aankoop doet,
krijg ik een percentje en zo steun je dus mijn blog,
gratis en voor niets.
Zo leuk! Ik ben vooral benieuwd naar de laatste twee…
Wat een toffe boekenpost! Ik las nog geen van deze vijf boeken, maar Wil en Rivieren staan zeker genoteerd op mijn lijstje.
Veel plezier gewenst zondag!
Dank je, Becky! We gaan er meteen een dagje Gent van maken dus ik kijk er al naar uit. 🙂
Wat leuk dat ze mocht meedoen, ik heb getwijfeld om me ook in te schrijven 🙂
Ik deel je mening over “het smelt”. 🙂 De rest heb ik nog niet gelezen.