In mei heeft Jip iets gekregen waardoor zijn leven even aan een zijden draadje hing. Ik gaf toen regelmatig een verslagje op Instagram. We verzorgden hem intensief en hij bleef even stabiel. Zijn linkerpoten werkten niet meer goed, maar daar leerde hij snel mee leven. Eten ging ook niet goed, maar ook dat beterde. Het was duidelijk dat het iets was in zijn centraal zenuwstelsel en de dierenarts was eerlijk: dit kan slecht aflopen, maar ook goed. Misschien gaat het over, misschien ook niet.

Hij bleef even stabiel, maar in juli kreeg hij helaas een epilepsieaanval. Die had hij ook al toen hij één jaar oud was, maar toen kwamen die aanvallen tot wel één keer per uur, nu bleef het bij af en toe een aanval. Toen hij één jaar was, stopten die aanvallen na de juiste antibiotica, maar we wisten niet of de oorzaak nu dezelfde was of niet. Toen bleek dat hij alweer was afgevallen (van 7 kilo naar 4,7 kilo naar 3,3 kilo), deden we extra onderzoeken: nog een bloedonderzoek en röntgenfoto’s. Op de röntgenfoto’s was niets te zien, op de resultaten va het bloedonderzoek hebben we niet kunnen wachten.

Zondagavond kreeg hij weer een vergelijkbare aanval met die in mei. Geen enkele van zijn poten werkte nu nog fatsoenlijk, maar hij wilde wel stappen. Hij gaf die avond en nacht ook zes keer over, tot er niets meer uitkwam. ‘s Nachts waakten we om de beurt bij hem. Hem dicht bij ons houden was nog het beste, want op zijn poten staan, lukte niet meer. ‘s Morgens kreeg hij nog een epileptische aanval … Zijn lichaam was helemaal op, het was tijd om hem uit zijn lijden te verlossen.

Volgende maand zou hij twaalf jaar zijn geworden. Slaap zacht, Jip.

Registreer hier voor de nieuwsbrief. Zo blijf je op de hoogte van de webshop en krijg je een cadeautje bij je eerste bestelling!

Dank je!