Zes maanden geleden, op 15 maart, bracht mijn broer mij naar spoed. Na enkele onderzoeken bleek dat ik een longembolie had: vrij grote bloedklonters in beide longen. Ik verbleef vijf nachten in het ziekenhuis en mocht toen naar huis om verder uit te rusten. De genezing ging traag. Ik merkte hoe vermoeiend rechtstaan wel niet is. Enkele weken kon ik niet rechtstaan uit mijn zetel zonder draaiingen te krijgen. Wandelen ging alleen traag en niet ver en het duurde erg lang voor ik weer kon fietsen. Enkele weken kon ik dus niets anders doen dan in mijn zetel liggen. Ik nam opnieuw een Netflixabonnement en las wat boeken, maar ook dat was vermoeiend.
Gelukkig kwam er wel verbetering. In april begon ik terug van thuis uit te werken, want intussen kon ik mij wat beter concentreren en ik heb een zittend beroep dus dat lukte. Ik geraakte nog nergens buitenshuis (gelukkig heb ik alles wat ik moet hebben op wandelafstand), maar kon wel aan mijn bureau zitten en wat werk verzetten. Dat maakte mijn dagen ook net iets minder saai. Na enkele weken thuiswerken, kon ik een poolwagen lenen om daarmee naar mijn werk te geraken. Ik heb zelf geen auto en ik geraakte er niet op een andere manier. Intussen kon ik wel al wat wandelen, maar fietsen was nog steeds uit den boze.
Na een maand moest ik op controle bij de cardioloog en de longarts en alles bleek oké: het filmpje van mijn hart was in orde, de echo van mijn hart gaf aan dat er nog een beetje te veel druk was (maar het was bijna normaal) en mijn longonderzoek was goed. De vermoeidheid was normaal, dat zou gewoon nog even tijd nodig hebben.
Ik bleek even later ook met een ontstoken schildklier te zitten: mijn waarden waren veel te hoog en mijn schildklier was opgezwollen. Dat was erg pijnlijk en ik kon maar met moeite praten, eten en drinken. Maar gelukkig was het van voorbijgaande aard en intussen is die schildklier weer in orde. Er is enkel nog opvolging nodig.
Intussen liet ik ook een hormoonspiraal steken. De enige aanwijsbare oorzaak van de longembolie bij mij was de pil en daar stopte ik dus onmiddellijk mee. Maar zonder pil maak ik cystes aan op mijn eierstokken en dus raadde de gynaecoloog mij een hormoonspiraal aan. Handig, want ik hoef nergens meer aan te denken, heb amper nog mijn regels en ik heb veel minder hormonen in mijn lijf dan met de pil. Enig nadeel bij mij: ik heb weer wat last van acne. Gelukkig vrij subtiel, maar toch steeds aanwezig helaas.
Ongeveer anderhalve maand na de longembolie kon ik weer fietsen van en naar het werk (8 km enkele rit). Dat was een spannende dag, maar het was zo’n opluchting dat het lukte! Ik voelde mij weer de oude en dat deed deugd. Ik moest opnieuw een conditie opbouwen, maar mijn conditie was daarvoor ook al niet geweldig dus dat is een work in progress.
Fietsen lukt zelfs zo goed dat een fietsvakantie eind juli naar de Waddeneilanden geen probleem was. Mijn vriend dacht dat hij mij er vlotjes af zou kunnen rijden, maar dat was verkeerd gedacht. Dat lukte hem enkel bergop, maar ik ben altijd al een trage stijger geweest, dat kon dus geen gevolg zijn van de longembolie.
Vorige week moest ik terug een hoop onderzoeken laten doen en alles bleek in orde! Echo en filmpje van mijn hart waren oké, mijn longonderzoek was in orde en de nieuwe CT-scan gaf geen bloedklonters meer aan. De longarts liet de vorige CT-scan zien naast de nieuwe en wat een verschil! Op 15 maart zat ik inderdaad met verschillende grote bloedklonters in mijn longen, waardoor mijn bloed niet goed kon circuleren en nu kon de contrastvloeistof tot in de fijnste aders geraken. Waar bloedverdunners al niet goed voor zijn! Levensreddend.
Vandaag mag ik stoppen met de bloedverdunners en mij dus als officieel hersteld beschouwen. Ik heb nog altijd een iets hogere kans dan gemiddeld om opnieuw een longembolie te krijgen gedurende mijn leven, maar die kans is maar 5 % hoger dan bij iemand anders. Doordat de enige mogelijke oorzaak is weggenomen bij mij, is de kans sowieso klein. Eind goed, al goed dus. Oef!
Ik heb een mutatie die me ook gevoeliger maakt aan klonters. Daarom heb ik tijdens mijn zwangerschap ook de hele tijd bloedverdunners gespoten. Maar kijk het heeft geholpen. Ook hier geen pil meer en de opdracht om héél veel te wandelen bij lange vliegtuigvluchten. Ik geef het maar mee 🙂
Ik maak geen lange vliegtuigvluchten, maar als ik het zou doen, moet ik zorgen dat ik opnieuw even bloedverdunners neem. En wandelen doe ik sowieso veel, al vormden de klonters zich bij mij niet in de benen. Dank voor de tips, goed dat je het weet en er wat aan kan doen.
Wat fijn, en wat zal dat een opluchting geven ook !
Super, heel blij dit te lezen! En wat een opluchting dat de kans dat het nog eens gebeurt al bij al nog heel goed meevalt.
super goed nieuws eh!