Het zou de titel kunnen zijn van een feministisch betoog, maar wat volgt is een puur persoonlijk verhaal. Ik ben geen meisje-meisje. Ik ben dat ook nooit geweest, trouwens, Mattel heeft aan mij geen Barbies kunnen verslijten. Ik ben een rasechte Chirogriet (al ligt dat intussen in een ver verleden) en ik ben altijd creatief geweest. Voor Sinterklaas vroeg ik al eens een machine om stickers of gipsen beeldjes te maken en de kaarsenset die ik ooit kreeg, ben ik blijven uitbreiden en gebruiken. Ik maak nu nog altijd kaarsen.

Kaarsen Gerhilde

Behalve die kaarsen maak ik ook juwelen, wat dan misschien weer wel wat vrouwelijker is. Ik maak er meer dan ik er kan dragen en dus maakte ik er al snel mijn bijberoep van. Door de verbouwingen ging dat bijberoep een paar jaar in de kast, maar eerder dit jaar begon ik er weer voorzichtig mee. Vooral op workshops (want thuis was niet echt plaats om eraan te werken), maar later ook aan mijn bureau en op een onafgewerkte kast. Toen we de bovenste verdieping afwerkten, wilde mijn vriend meteen ook een werktafel maken. In ons vorige huis hadden we allebei een grote werktafel, maar met onze verhuis had ik er vrede mee genomen dat er geen nieuwe zou komen. Ik kreeg een extra stukje bureau en dat leek me wel voldoende. Gelukkig had mijn vriend ook nood aan een werktafel, want sinds hij die maakte, is mijn kant nooit meer leeg geweest.

Werktafel met kolomboor

Die kolomboor staat op mijn vriend zijn kant, maar het is speelgoed dat we allebei gebruiken.

Als ik thuiskom, begin ik bijna onmiddellijk aan mijn juwelen. Ik maakte er de afgelopen weken veel met hars en dat vraagt geduld, omdat die hars lang moet uitharden. Maar ik vind het resultaat zo mooi (en je kan er goed mee experimenteren) dat ik er vrijwel op elk vrij moment mee bezig was. Altijd kort even vullen en lang uitharden dus het was niet intensief, maar mijn vingers jeukten de afgelopen weken verschillende keren om er opnieuw aan te kunnen beginnen werken, om te kunnen creëren. Mijn vingers jeuken dan letterlijk, ja, ik begrijp volledig waar die uitdrukking vandaan komt. Dat gevoel was ik al even kwijt en zowaar, ik merkte een groot verschil aan mezelf. Ik lachte vaker en maakte meer mopjes dan voor ik mijn werktafel kreeg. Ik vond mezelf toffer en voelde me algemeen gelukkiger. De laatste jaren waren niet echt tof op werkvlak, maar ik denk dat ik nu mijn evenwicht heb gevonden. Al mag dat evenwicht nog opschuiven wat mij betreft, de komende jaren. Sowieso ben ik erg blij dat ik mij opnieuw kan smijten in mijn grote speeltuin, want zo voelt het echt, dat bijberoep. Creëren vind ik geweldig, maar ook alles errond doe ik graag. Ik heb het dan over social media, de verkoop en nieuwe opportuniteiten zoeken. Mijn boekhouding laat ik doen, daar vind ik niets leuks aan.

Dus ja, voor mij klopt het echt: geef een meisje een werktafel en ze is gelukkig. Met dank aan mijn vriend voor die werktafel en het inzicht.

Waar word jij gelukkig van? Neem je de tijd om te doen wat je gelukkig maakt?

Save

Save

Registreer hier voor de nieuwsbrief. Zo blijf je op de hoogte van de webshop en krijg je een cadeautje bij je eerste bestelling!

Dank je!