Vandaag zouden we 15 jaar samen zijn. Zouden, ja, want we zijn er niet geraakt. We zijn gestrand op 14 jaar, 11 maanden en één dag.
We werden een koppel toen we allebei in het laatste middelbaar zaten, we waren toen beiden zeventien. We hadden elkaar leren kennen op een Chirocursus (ook gekend als het grootste relatiebureau van Vlaanderen, die Chiro) en het was geen liefde op het eerste gezicht (bij allebei niet), wel op het tweede. Over onze relatie en onze overeenkomsten en verschillen schreef ik hier al eerder dus dat ga ik niet herhalen.
We werden samen volwassen en gingen vrij snel samen op kot en zo rolden we van het ene in het andere. Allemaal heel natuurlijk, allemaal heel organisch. Maar de laatste maanden zijn we elkaar kwijtgeraakt. Ik was al even niet meer het zonnetje in huis door mijn werksituatie. We moesten een nieuw evenwicht zoeken in onze relatie met de verbouwingen, maar vonden het niet echt. Of het was geen evenwicht. We kregen schuldgevoelens over allerlei zaken en konden er bij elkaar niet meer mee terecht. We begonnen meer en meer naast elkaar te leven, al dan niet bewust. En intussen stapelde er van alles op bij hem en zat ik met mijn kop in het zand. Over de details van de breuk ga ik het niet hebben, maar er zijn veel oorzaken en bepaalde dingen zitten erg diep. We hebben elkaar absoluut niet bewust gekwetst en er zijn geen foute dingen gebeurd. We zijn elkaar gewoon onderweg kwijtgeraakt en het was op.
Hij zat met twijfels en vond gelukkig de moed om er toch over te praten. Ik haalde mijn kop uit het zand en we namen afstand. Om op onze positieven te komen en om na te denken over de toekomst. We babbelden veel (meer dan in de maanden ervoor) en waren eerlijk en open tegen elkaar. Ik was bang om hem te verliezen, want ik kon me geen leven voorstellen zonder hem. Hij had vooral nood aan enkel zichzelf, enkel zijn eigen bagage. En toen beslisten we samen om er een punt achter te zetten. Met veel respect voor elkaar. We waren heel verbonden op dat moment: we hielden elkaars hand vast en keken elkaar in de ogen. Om samen een punt te zetten achter onze relatie.
We beslisten om die relatie om te zetten in een vriendschap, want die vijftien jaar willen we echt niet weggooien. We spreken nog af en bespreken onze toekomst samen (hij wil het huis nog helpen leefbaar te maken, we willen blijven bouwen aan die vriendschap) en apart. We praten over gevoelens en twijfels, over wat er in ons omgaat. Eigenlijk zijn we hechter dan we de afgelopen maanden waren. En daarom is het goed. We namen afstand om apart verder te kunnen, maar om toch in elkaars leven te kunnen blijven. We gingen uit elkaar met heel veel liefde.
Vandaag, op die vijftiende verjaardag, gaan we samen uitwaaien aan zee. Zo kunnen we vijftien jaar vriendschap vieren. En daar teken ik voor.
Oh, dat is jammer nieuws. Hopelijk kunnen jullie allebei een goeie nieuwe start maken.
Goh, amai… dat lijkt me echt niet makkelijk na zo een lange tijd en vergt volgens mij echt wel veel moed. Hopelijk kunnen jullie zoals Lien hierboven al zegt allebei een goeie nieuwe start maken.
Oh fuck Gerhilde! Ik ben blij dat jullie nog vrienden kunnen en willen zijn. En tegelijk: verdorie, zo jammer dat jullie elkaar na al die tijd kwijtgeraakt zijn! Sterkte!
Ik volg je blog al een tijdje, maar reageerde eigenlijk nog nooit. Ik wil gewoon eventjes laten weten dat ik dit jammer vind voor jullie, maar het duidelijk een weloverwogen keuze is en jullie alleen maar trots kunnen zijn dat jullie die stap gezet hebben, zodat er nog een vriendschap kan zijn! Veel sterkte en op naar een nieuwe toekomst!
Dikke knuffel voor jou…
Een triestig verhaal maar tegelijk heel mooi en hoopgevend dat jullie er op zo’n serene manier een punt kunnen achter zetten. Het is pijnlijk en erg maar je moet kiezen voor het geluk en soms betekent dat helaas dat mensen beter hun eigen weg op gaan.
Ik herken veel van wat je beschrijft en ik denk dat ik niet de enige ben…
Een moedige beslissing, ik hoop dat jullie er allebei sterker en beter uit komen. Maar ik denk het wel.
Geniet van de dag aan zee.
Xxx
❤️
Oh Gerhilde, wat een moeilijke beslissing moet dat geweest zijn. Veel sterkte, want zomaar van een relatie naar een vriendschap na 15 jaar lijkt me helemaal niet evident. Geniet van jullie uitwaaidag aan zee. Virtuele knuffel!
Oh, wat jammer dat jullie zodanig uit mekaar gegroeid zijn dat jullie als koppel geen oplossing hebben kunnen vinden. Wel mooi dat het op zo’n respectvolle en serene manier kan. Maar het blijft pijnlijk, zo’n breuk. Ik wens je veel sterkte en een mooie nieuwe start!
Wat schrijf jij dit mooi neer. Wat vind ik het jammer dat jullie elkaar zijn kwijt geraakt maar wauw wat een kracht spreekt er uit je bericht en ik hoop dat jullie die vriendschap kunnen vasthouden! Dikke knuffel
Wat een triestig verhaal. En tegelijkertijd hoopgevend dat jullie zo iets pijnlijk en triestig toch op een mooie manier kunnen beëindigen. Tonnen respect daarvoor! Hopelijk heb je genoten van je dag aan zee. Dikke knuffel!
Zo jammer, maar tegelijk mooi datl jullie op deze manier toch nog in elkaars leven blijven. Op nog eens vijftien mooie jaren vriendschap. ❤️
Zo jammer en tegelijk ook mooi. Bittersweet zoals ze dat in het Engels zo mooi zeggen. Courage meid!
Oh, Gerhilde, wat sneu voor jullie… Een heel moedige beslissing wel, na al die tijd. Hopelijk lukt het jullie om terug een evenwicht te vinden. Heel veel moed, meis!
oh dear….dit vind ik heel triest om lezen….
Alle liefs en moed gewenst die je nu nodig hebt Gerhilde!
Wat hadden jullie dit allebei graag anders gewild… sterkte xx
Wat ontzettend jammer, maar ook heel stoer dat jullie hiervoor hebben gekozen. Soms is dat gewoon beter, weet ik uit ervaring 🙂 Ook heel begrijpelijk dat je zo blij bent met zo een mooie vriendschap!
Het lijkt me het allermooiste cadeau dat je kan meegeven aan het einde van een relatie; die kans om vrienden te blijven. Ik wens je nu alle tijd, rust en moed die je nodig hebt. 💛
de moedigste beslissing die je ooit kan nemen is volgens mij kiezen voor jezelf. Ik hoop op alle geluk ter wereld voor jou!
Wat dapper ! Ik wens jullie allebei het allerbeste en hoop dat je je snel op je gemak voelt in je nieuwe leven..
Zo jammer, en tegelijkertijd zijn jullie zo ‘mooi’ uit elkaar gegaan… Toch zal het ongetwijfeld veel pijn. Hopelijk vind je wat troost. Dikke knuffel!
Ow fuck. Zo mooi en zo jammer tegelijk, zoals zovelen het al zeiden. Ik kom wat woorden te kort precies, maar bon, eigenlijk wil ik vooral zeggen: sterkte, als je dat nodig hebt, en succes met het vinden van je weg zonder hem aan je zijde.
Oh neen Gerhilde. Ik zag het al voorbij komen via Instagram. Net geen 15 jaar. Kan me voorstellen dat dit heel hard aankomt. Hoop dat je de komende tijd de moed en kracht vindt om hiermee om te gaan. Dat wens ik jou vooral toe. Ben hier echt van geschrokken…
oh shit dat had ik hier niet zien aankomen. Da’s echt wel klote, maar wel straf en mooi dat jullie het op zo’n mooie manier kunnen eindigen. Chapeau.
Och, mijn hart breekt hier een beetje van… Maar toch vind ik het op één of andere manier mooi, dat je hierover (zo snel al) durft schrijven. Heel fijn ook hoe jullie op jullie eigen manier verder kunnen, samen én alleen. Veel sterkte gewenst, want ook al lijkt het hier een ‘mooi’ afscheid, er zullen ongetwijfeld ook heel moeilijke momenten voor jullie zijn!
Het pakt mij wel dit te lezen. Ik wens jullie beide het allerbeste toe! Wat vind ik het héél erg mooi geschreven en vind ik het fijn voor jullie dat je toch zo goed nog met elkaar omkunt zo snel na een breuk, niet altijd vanzelfsprekend. Dikke knuffel xx
Ik reageerde denk ik al via IG toen je dit postje plaatste maar amai, het blijft pakkend geschreven. Zo mooi, en tegelijk triest. Ik wens je het allerbeste toe <3