Dat 2018 nog niet zo tof is geweest voor mij is denk ik wel duidelijk. Dat je je echte vrienden leert kennen in tijden van crisis is ook algemeen geweten, denk ik. Wel, ik mag mijn twee pollekes kussen.
Eerder deze week ik las ik een oude column bij Katrijn Van Bouwel en ik kon alleen maar denken: ‘JA!’
Want ik ga sinds een dikke twee maand alleen door het leven en ik ben dat niet gewoon. Wij waren bijna 15 jaar samen en ik was 17 jaar bij het begin. Nog niet eens officieel volwassen. Ik leid nu dus een leven dat ik absoluut niet ken. En dat is raar en niet altijd leuk, maar ergens ook wel interessant. Want ik leer mezelf opnieuw kennen. En ik besef dat het heel leuk is om een vaste vriend te hebben, maar dat het geen ramp hoeft te zijn zonder. Dat ik blij ben met de jaren die we gehad hebben, maar dat ik niet bang ben van de toekomst.
Ik ben een stabiel persoon. Sinds mijn geboorte had ik vriendin S. Die vriendschap maakte veel gemakkelijker: school, puberteit, je weg zoeken in het leven. Ik kon het met iemand aan mijn zijde. Nadien kreeg ik een stabiele relatie (anders hou je het geen 15 jaar vol) en had ik weer iemand aan mijn zijde. Vriendin S. verdween niet, alleen wat naar de achtergrond. 😉
Je zou denken dat mijn wereld nu op zijn kop ligt, na die stabiele relatie, maar dat valt eigenlijk goed mee. Want vriendin S. is er nog en die vriend werd een beste vriend. En verder zijn er ook nog vriendin D. en vriendin T. en vriendin E. en zo kan ik nog wel wat letters van het alfabet opsommen. Ik dacht altijd dat ik niet veel vrienden had, maar dat de vriendschapsrelaties wel diepgaand waren. Intussen weet ik dat ik best veel vrienden en vriendinnen heb. Sommige vriendschapsrelaties zijn ook diepgaander geworden, want zelf kwetsbaar zijn zorgt voor betere gesprekken, heb ik geleerd. Andere vriendschapsrelaties zijn niet per se diepgaander geworden, maar ze zijn er nog wel. Heerlijk stabiel. Nog andere zijn gegroeid van eerder een kennisrelatie naar een vriendschapsrelatie.
Ik vind het nog altijd hartverwarmend, de reacties die ik krijg sinds de breuk en sinds de longembolie. Mensen die op bezoek kwamen in het ziekenhuis of thuis, mensen die mij wilden helpen (boodschappen doen, eten maken …), mensen met wie ik nog eens kan afspreken. Ik stelde mezelf open (dat kon in het verleden al eens een probleem zijn en zal vermoedelijk een werkpuntje blijven) en anderen deden dat ook en dat vind ik heerlijk.
Ik zeg niet dat alles hier rozengeur en maneschijn is, zeker niet. Ik pieker nog, absoluut. Maar ik pieker niet alleen meer over het verleden, ik durf intussen ook nieuwsgierig te zijn naar de toekomst. Ik besef ook dat mijn vriendschappen verder zullen evolueren en waarschijnlijk niet allemaal in dezelfde richting, maar het feit dat ik positief naar de toekomst durf te kijken en niet bang ben van wat komen zal (ook al weet je totaal niet wat er op je weg komt), heb ik volgens mij te danken aan mijn netwerk. Aan het feit dat ik weet dat ik kan terugvallen op verschillende mensen.
‘Ze leren me iets. Over de wereld, over mezelf of over hen. En ze helpen me om mezelf graag te zien. En dat lijkt me het begin van alles.’ Duusd hartjes voor vrienden en familie, duusd hartjes voor mijn netwerk.
Oh dit vind ik een heel erg fijn stukje om te lezen! Ik herken het, want toen ik uit elkaar ging met mijn vorig lief was ik wel een beetje bang voor de toekomst, maar ik ben zò goed opgevangen. Heb heel veel nieuwe vriendschappen gebouwd en eigenlijk ook versteld gestaan van hoe goed mijn andere vriendschappen al waren, dus ik snap je gevoel wel!
“Je oogst wat je zaait”, Gerhilde. En ik denk dat dat klopt.
Iemand zei me dat, in het begin dat ik ziek was, en ik vertelde over de dag van de ruggenwervelpunctie. Ik was omringd, door familie die dag vooral. En iemand zei: je oogst wat je zaait, Anne. En ik vond dat zo mooi. En ik denk dat het juist is. Ik heb gegeven, maar toen het tijd was om te “krijgen”, toen kreeg ik.
Ik heb me nooit zo warm omringd geweten als toen ik ziek werd. Door familie, door vrienden, door kennissen, door bloglezers zelfs. En je mag er zeker van zijn: ik heb genoten van die warmte. Ik heb er veel deugd gehad. Ze heeft me door de moeilijkste momenten gesleurd.
Koester je vriendschappen, onderhoud ze, geef aan je vriend(inn)en, en als het nodig is, krijg je veel terug.
Ik kreeg even een krop in de keel, Anne. Mooi gezegd, dank je.
Wat heb je dit prachtig omschreven. Je klinkt zo wijs, liefdevol en dankbaar en alleen daaruit kan ik al afleiden dat al deze mensen ook ontzettend blij mogen zijn met jou al hun vriend. Ik had helemaal gemist over het eindigen van je liefde, maar ik kreeg net een beetje tranen in mijn ogen, omdat je het zo mooi omschreef. Koester alle liefde die je omringt, van wie die ook komt. Zoals Anne zegt, jij hebt vast veel gezaaid, geniet daarvan.
Dank je, Hermien. Koesteren: dat ga ik inderdaad doen.
Blij voor al jouw vriendschappen die je steunen!
Mooi en hartverwarmend! X
Dat is echt een rijkdom, om zoveel liefs om je heen te hebben! (En dat ik Katrijn van de column onder mijn vriendinnen mag rekenen, dat is ook zo leuk <3)
Een prachtige ode aan al die vriendschappen en inderdaad…in nood…
Ik heb me nog maar zelden zo geëmotioneerd gevoeld door een blogpost, echt ongelofelijk mooi omschreven en dankje om die colums met ons te delen. Vrienden zijn iets prachtigs en ze komen inderdaad veel te vaak op een tweede plaats na die ene, die liefde. Dat terwijl vriendschap soms heel wat standvastiger is. Nu ik wat volwassener word, merk ik ook hoe vriendschappen evolueren en een andere dimensie krijgen en ik vind het prachtig om er zo voor elkaar te kunnen zijn. Dat je zoveel lieve vrienden hebt, wil vast zeggen dat je zelf ook een heel erg goede vriendin bent, Gerhilde, daar ben ik echt van overtuigd. Hopelijk halen ze je snel uit deze moeilijke periode en wordt alles elke dag wat makkelijker voor je.